Benim Adım Eda, 25 yaşındayım. Birkaç yıldır kendimi bir Samsun Eskort olarak çalışmaya adadım. Uyuşturucu bağımlılığı ya da hasta akrabaları (şükürler olsun hepsi iyi) nedeniyle bu alana gelenlerden değilim, çocuk için de değil (çocuğum yok). Çünkü seksi ve erkeklerle takılmayı hep daha çok severdim. Kadınlarla ortak ilgi alanları bulmuyorum. Çocukluğumdan beri sadece oğlanlarla vakit geçirdim. Bende takı, moda, kozmetik ve benzer şeylere ilgi ve sevgi yok. Aksine, daha çok araba, teknoloji, vb. konularla ilgileniyorum.
Bu alana ben ilk aşkım uğruna girdim. O zaman genç bir öğrenciydim. Ben naif olarak ona hediyeler alirsam, iyi giysilerim ve param olursa, onun benim olacağınını düşündüm. Her şey farklı çıktı. Bana ihtiyacı yokdu. Bu işi bıraktım, derslerimle ilgilenmeye başladım. Ancak 4 sınıfın sonunda, eski bir müşteriyle tekrar bir araya geldim, yine para cezb etdi. Sonra başka biriyle buluştum, üçüncü, dördüncü ile. Bu yüzden sitede anketimi yeniledim ve işe geri döndüm.
Eğer bir müşteri ders sırasında beni aradıysa, randevutu akşama geçiriyordum. Ama ben bir adamla tanıştım. İlk sevgiden çok farklıydı. Birbirimizi karşılıklı sevdik. Hala kalbimde çok sevgi ve sıcaklık ile hatırlıyorum. Çalışmak ve onunla bir ilişkide olmak zordu. Müşteriler beni arıyordu, bahaneler bulmak zorundaydım. Kelimenin tam anlamıyla, ne seçeceğimi, bilmiyordum: sevgiyi ya da alışkın olduğum eski hayatı. Sevgilim ve iş arasında parçalandım. Sonuç olarak, kader kendisi benim için karar verdi, "iyi insanlar" bulundu. Benim sevgilim işteyken ne yaptığımı ve kim olduğumu ona söylediler. Ondan sonra ben kimseyi sevemedim şimdiye kadar.
Şimdi benim için iş hayatım oldu. Sadece işimde kendimi rahat hissediyorum. Bir adamla tanıştığımda ve onun arabasında arabada oturduğumda, nasıl davranacağımı bilmiyorum. Utanıyorum, ne diyeceğimi bilmiyorum, ne hakkında konuşmak gerek anlamıyorum. Ama işte olduğumda kendimden eminim. Her ne kadar farklı insanlar olsa da müşterilerim. Muhtemelen sadece kendim ve hayatım için cevap vermeye alıştım, sadece onun için sorumluluk taşıdım, artık kimse için değil.
Bu alana ben ilk aşkım uğruna girdim. O zaman genç bir öğrenciydim. Ben naif olarak ona hediyeler alirsam, iyi giysilerim ve param olursa, onun benim olacağınını düşündüm. Her şey farklı çıktı. Bana ihtiyacı yokdu. Bu işi bıraktım, derslerimle ilgilenmeye başladım. Ancak 4 sınıfın sonunda, eski bir müşteriyle tekrar bir araya geldim, yine para cezb etdi. Sonra başka biriyle buluştum, üçüncü, dördüncü ile. Bu yüzden sitede anketimi yeniledim ve işe geri döndüm.
Eğer bir müşteri ders sırasında beni aradıysa, randevutu akşama geçiriyordum. Ama ben bir adamla tanıştım. İlk sevgiden çok farklıydı. Birbirimizi karşılıklı sevdik. Hala kalbimde çok sevgi ve sıcaklık ile hatırlıyorum. Çalışmak ve onunla bir ilişkide olmak zordu. Müşteriler beni arıyordu, bahaneler bulmak zorundaydım. Kelimenin tam anlamıyla, ne seçeceğimi, bilmiyordum: sevgiyi ya da alışkın olduğum eski hayatı. Sevgilim ve iş arasında parçalandım. Sonuç olarak, kader kendisi benim için karar verdi, "iyi insanlar" bulundu. Benim sevgilim işteyken ne yaptığımı ve kim olduğumu ona söylediler. Ondan sonra ben kimseyi sevemedim şimdiye kadar.
Her ne kadar yakışıklı beyefendiler bana çıkma teklif etsede hepsini redd etdim, çünki onları sevmedim.
Şimdi benim için iş hayatım oldu. Sadece işimde kendimi rahat hissediyorum. Bir adamla tanıştığımda ve onun arabasında arabada oturduğumda, nasıl davranacağımı bilmiyorum. Utanıyorum, ne diyeceğimi bilmiyorum, ne hakkında konuşmak gerek anlamıyorum. Ama işte olduğumda kendimden eminim. Her ne kadar farklı insanlar olsa da müşterilerim. Muhtemelen sadece kendim ve hayatım için cevap vermeye alıştım, sadece onun için sorumluluk taşıdım, artık kimse için değil.